NEJAT ALP : SEN GENÇLİĞİMİN KATİLİSİN…

Yer: Yemekli Vagon.
Zaman: Günlerden bir gün.
İçki: Yeni Rakı.
Mevzu: Kadınlar, hayatın anlamı, çocukluk.. Gidişiata ve rakının durumuna göre de yedeğimizde ‘Ne olacak bu Beşiktaş’ın hali ve ulan ülkenin .mına koydular be’ mevzuları var
Tayfa: Ben, Caner, Gürkan Abi.

İlk dubleler hızlıca ve pek konuşmadan içilir her zamanki gibi... Fonda Zeki Müren. Şarkı, ‘Ne Dert Kalır Ne Hüzün.’ Yavaş yavaş güzelleşirken kafalar, laf o malum mevzulara gelir.

“ Zor be abi, çok zor”

“Zor olan ne?”

“ Hiçbir şey kolay değil ki. Bir şey yapmamak, mal gibi gibi bir köşede boş boş oturup duvarı seyretmek istiyorum bazen. Ama o bile zor.”

Ottan boktan şikayet edip hayatın ne kadar da zor olduğundan dem vurmak istemiyorum.Her şey kendiliğinden zorlaşıyor aslında. Çocukluğumdan beri. Hatta bebekliğimden. Çok zor doğmuşum mesela, direnmişim dışarı çıkmamak için. Modern tıbba ve beyaz önlüklülere meydan okumuşum o yaşsızlığımda. Zorla çekip almışlar beni!

İlkokul ikide okulun penaltı turnuvasında üçüncü olmuştum (en az yirmi çocuk arasından hem de) ve onikili kuru boya seti kazanmıştım. Geriye dönüp baktığımda gurur duyarak anlatacağım başka hiçbir şey gelmiyor aklıma. Benim portrem başarısızlığın resmi olur Abidin! Pardon Gürkan abi…

Üçüncü sınıfta bir kıza aşık oldum ve futbol kariyerim bitti. Takdir edersiniz ki sekiz yaşındaydım ve sekiz yaş aşkla futbolu birlikte yürütmek için hayli sıkıntılı bir evreydi. Karar vermem lazımdı. Aşk'ı seçtim ben de. Sınıftaki piçler top oynarken tenefüste, ben şiir yazdım. Ne onların arasından bir tane adam gibi futbolcu çıktı, ne de ben şair olabildim. Kız desen, yüzüme bile bakmadı. Komple başarısız bir nesil olduk çıktık yolunu sikeyim.

Anadolu Lisesi sınavlarına giremedim. Çünkü sınavın olduğu gün maaile uyuyakaldık. Kendim dahil hiç kimsenin kazanacağıma dair umudu olmadığı için de bu uyuyakalmanın lafı bile edilmedi bir daha. Hala zaman zaman hava atarım, "oğlum sınava girebilseydim Galatasaray Lisesi garantiydi ama uyanamadık anasını satayım" diye.

Lise 2’de tekrar aşık oldum. Hayvan gibi hem de. Arkadaşlarım hafif şaşı olduğunu iddia etse de bence sınıfın en güzel kızıydı. Ve işin ilginç tarafı oda benimle inceden ilgilenir gibiydi. Saçma sapan bir pastanede düzenlediği doğum günü partisine beni de davet ettiğinde fark etmiştim bu ilgiyi. Günlerce düşündüm o gün ne giyeceğimi ve ne hediye alacağımı. Kıyafet kolaydı da hediye biraz sıkıntılıydı. Fazla param yoktu. Hatta hiç param yoktu sanırım. Evet evet bildiğin beş parasızdım. Birkaç kişiden yalvar yakar topladığım para şimdiki hesapla bir paket sigara parası ederdi ancak. Yılmadan az parayla etkileyici bir hediya nasıl alınır üzerine kafa patlattım saatlerce. Ve sonunda süper bir fikir geldi aklıma. Koşarak hediyeyi aldım ve gururla pastaneye koştum. Sevindi beni görünce, ya da bana öyle geldi bilmiyorum. Elini sıktım, kutladım ve hediyesini uzattım. Teşekkür ederek aldı ve hemen oracıkta açtı. Sonra kafasını kaldırıp öyle bir baktı ki bana abi, o bakışları bugün bile unutamam.

“Ne aldın lan kıza bu kadar etkileyecek?”

“Nejat Alp Cd’si aldım abi.”

“!!”

“Ne bileyim abi. O an için iyi bir fikir gibi gelmişti. Severdim ben Nejat Alp’i. Şimdi de severim hatta. Ben nereden bileyim kızın arabesk dinlemediğini. “

Susuldu bir süre. Sonra başka başka şeylerden bahsedildi. Beşiktaş mevzusu hiç açılmadı. Bir ara birileri Tayyip falan diyecek oldu ama diğerleri lafın gerisini getirmeye üşendiğinden oradan da bir yere varılamadı. Biraz daha Zeki Müren dinlendi. Sonra hesap geldi, hesaplaşıldı ve herkes ayrı ayrı evinin yolunu tuttu.

Şimdi ağrıdan çatlamak üzere olan zavallı kafamın içinde, penaltı turnuvasındaki rakiplerim, ilkokuldaki kız, Nejat Alp, Yemekli Vagon, Gürkan Abi, koro halinde aynı şarkıyı söylüyorlar: Sen Gençliğimin Katilisin, Çok Geç Anladım…