Ayrılığın ardından tuhaf bir "monolog"

- Gitmem lazımdı
- Biliyorum
- Hayır bilmiyorsun hiçbir zaman hak vermedin bana
- Haklı değildin zaten
- Nefes alamıyordum, boğulmak üzereydim benim yalnız kalıp kendimi dinlemem gerekiyordu
- Biliyorum
- Yine aynı şeyi yapıyorsun, bak hala konuşamıyoruz seninle. Şu an ne kadar kızgın olduğunu biliyorum ama belli etmiyorsun.Bir kaç kötü laf etsen her şey daha kolay olacak sanki.
- Canın mı sıkılıyordu?
- Çok..
- Bütün ilişki can sıkıntısıyla başlamadı mı zaten?
- Başta seninle sıkılmak da güzeldi. Her şey çok güzeldi.
- Neden gittin o zaman?
- Gitmem lazımdı
- Biliyor musun, biliyordum
- Neyi?
- Bir gün gitmen gerekecekti
- Başlamasına neden izin verdin madem?
- Canım sıkılıyordu
- Kim kimi kandırmış oluyor o zaman?
- Ama benim canım hep sıkılıyordu, seninle ikiye bölebiliriz zannetmiştim.
- O zaman bana hak vermen lazım, denedik, olmadı
- Hayır
- Neden?
- Haklı değilsin de ondan
- Kendimi düşündüğüm için mi?
- Hayır, kendini düşündüğün için değil.
- Neden o halde?
- Sadece kendini düşündüğün için.
- Ama senin yanında kaldıkça ben olmaktan çıkıyordum. Kendimi, ruhumu, aklımı kaybetmek üzereydim. Biz seninle içinde ikimizin olduğu bir gelecek bile hayal edemiyorduk
- İçinde ikimizin olduğu geçmişi hatırlamak daha zor değil mi peki?
- Zor. Benim için de zor ama beni anlamalısın.
- Anlamıyorum
- Yine başa döndük
- Bir yere döndüğümüz yok, kimsenin kimseye döneceği de yok
- Kelime oyunu yapma bana
- Bırak bu kadarcık oyun oynayabileyim. Senin oyunlarının yanında esamesi bile okunmaz
- Ben seninle oyun oynamadım. Gerçekten sevdim ben seni
- Hayır
- Yapma!
- Öyle. Oyun oynadın işte. Kötü bir niyetin yoktu. Benim de yoktu ama. Hem uyarmıştım seni.Üstelik gideceğini adım gibi bilmeme rağmen yaptım bunu. Bak dedim, ben bildiğin adamlar gibi değilim. Sen bir gün gidersin ben kalakalırım. Yalnızlığa alışkanlığımı otuz yılda kazandım ben bırak başa döndürme beni
- Lütfen başlamayalım yine
- İzin ver bitireyim.. Anlattım sana. Şu an sana ilginç gelen her halim her hareketim her düşüncem bir süre sonra sıkmaya başlayacak seni. Egzotik bir hayvan gibi görüyorsun beni tuhaf, farklı. Ama seni çeken bu ilginin sonu gelecek bir zaman sonra. O zaman ben ne yapacağım.
- Öyle değildi
- Dinlemedin.Tutup elimden çıkardın beni ormanımdan. Ne olacak şimdi, ne geri dönebiliyorum ne ileri gidebiliyorum. Arafta bıraktın beni gittin.
- Hayat devam ediyor ama geçecek acın bir süre sonra unutacaksın
- Off. Yakışmıyor sana klişelerle konuşmak
- Öyle ama sonsuza kadar arkamdan yas tutacak değilsin ya
- Arkandan!!
- Her neredense işte
- Yas tuttuğum filan yok benim. Ama yapamıyorum işte. Bu kadar çabuk pes etmeseydin keşke
- Çabuk mu? Elimizden geleni yapmadık mı?
- Fazlasını denerdik. Ben senin için değişirdim
- İnsan değişmiyor. Sevdiğin zaman değişebilirim zannediyorsun ama ufak bir kıskançlık,kızgınlık ya da alakasız bir söz içindeki hiç değişmeyen seni ortaya çıkarıveriyor
- Rolleri mi değiştik? Psikoloji okuyan benim sanıyordum.
- Ama..
- Tamam tamam doğru, insan değişmiyor. Ama o kadar çok istedim ki değişmeyi. Sen de inansaydın bana belki farklı olurdu. Belki bütün o psikobilmemne kitaplarını yanıltırdık
- Yapamazdık
- Neden?
- Gitmem lazımdı
- Biliyorum.
- Sana bütün kalbimle..
- Sakın
- Ne?
- Yapma. Bana mutluluk filan dileme, hala mı klişe
- Peki tamam. Ama ne olur çok üzme kendini
- Ben mi üzüyorum kendimi? Yoksa sen mi üzdün beni?
- Ama kaç kere konuştuk bunları. Hiçbir işe yaramıyor işte canımızı daha çok yakmaktan başka. Hiç gelmemeliydim buraya
- Evet. Gelmemeliydin.. Geldin.. Gitmemeliydin.. Gittin.. Yapmaman gereken ne varsa yaptın başından beri.
- Ama..
- Tamam tamam söylemedim bir şey. Hadi git artık
- Sen?
- Ben buradayım
- Bekleyecek misin? Bekleme desem..
- Sana ne derim
- Peki tamam iyi bak kendine
- Kalsaydın da sen iyi baksaydın bana
- Aliii!!
- Sustum
- Hoşça kal
- Kalırım...